اشعار سودابه امینی

تنهاترم از عشق بعد از مرگ فرهاد
تنهاتر از اشکی که از چشم تو افتاد

تنهاتر از شبنم که بعد از مرگ خورشید
خود را به دست تیرگی های زمین داد

بعد از تو باور هم نمی کردم که باشم
تصویر آن ویرانگی در باور باد

من با هیاهوی سکوتم ریشه بستم
در سرزمین سرد و بغض آلود فریاد

پیش از زمین با آسمانم رازها بود
ما را کدامین اهرمن رنج سفر داد

پرواز من را بال بستند آسمان ها
یک سوزن از عشق تو ما را داد بر باد